De dag begon in alle rust.

Omdat ik op het vroege ochtenduur de enige "hooligan” was die de F-side tribune bevolkte, had ik mooi de gelegenheid in alle rust de verrichtingen van onze A-veteranen kritisch te volgen. Meteen viel mij op dat zij minder luid dan anders de scheidsrechters vocaal met hun commentaar begeleidden. Even dacht ik dat de tand des tijds aan onze mannen begon te knagen. Totdat ik jonge coryfeeën als Johan Blijdorp, Alexander de Jonge Oudraat en Robert Paul van Eck Duymaer van Twist -voorwaar, goddelijke hockeynamen- in hun gelederen ontwaarde. Hun relatieve jeugdigheid speelt hen nu nog parten. Weldra zullen ook zij over de sluwheid en de mondigheid van de doorgewinterde veteraan beschikken. Daarenboven zal de terugkeer van Friso Hagen in deze een positieve uitwerking hebben. Nu werd een smadelijke 1-3 nederlaag tegen Ares geleden. Nooit eerder in de geschiedenis waren deze Apeldoornse spelers met een overwinning huiswaarts gekeerd. Het zal ook nooit meer gebeuren.

Intussen streden onze jongste seniorendames op het belendend veld een heroïsche strijd tegen hun HCM-opponenten. De 0-5 nederlaag doet niet vermoeden dat het spel en de inzet van onze jonge meiden met de week in stijgende lijn is. De hand van de gedreven coach Sylvain Misat werkt als een toverstokje. Daarom zullen successen weldra volgen. Hun enthousiasme houdt gelijke tred met het elan, waarmee de dames van Arnhem D3 iedere week weer het strijdtoneel betreden. Hun tegenstandsters van het Nijmeegse Apeliotes D12, bivakkerend op de onderste plaats van de ranglijst zonder één enkel winstpuntje, waren van meet af aan dan ook diep onder de indruk van de sprankelende techniek en balvaardigheid van onze meiden. Door enkel de namen van Stephanie Bloembergen, Ellis van Rooij of Tessa Landeweerd te noemen, wordt alle andere speelsters schromelijk tekort gedaan. Kortom: een vrouwelijke variatie op de bijbelse strijd van David tegen Goliath. Zo moeten de Nijmeegse studentes het gevoeld hebben. Immers, vier kwarten lang golfden de aanvallen van onze meiden op het vijandelijke doel af. Talloze keren werd een "bijna doelpunt” bejubeld. De ballen vlogen over de goal, tegen de paal of net er naast, maar niet één keer werd er echt gescoord. Het eindsignaal kwam voor de Apeliotes-dames als een ware bevrijding. Er werd gekust, gezoend, omarmd, gedanst en gesprongen. De vreugdtranen biggelden over hun wangen. En onze dames? Teleurgesteld? Misschien wel, maar het hoeft niet. Zij hebben aan het weer trouwe publiek een prachtige, goede en vooral spannende hockeypot voorgeschoteld.

Er is evenwel nauwelijks een team te bedenken, dat de spanning zelfs tot astronomische hoogten weet op te voeren. Ons Arnhem dames 1-team heeft daar patent op. Ik verdenk hen er zelfs van, dat dit misschien niet eens bewust in hun plannen opgenomen is, behalve wanneer ik in de buurt ben. Met name in zogeheten derby’s vinden zij dat er om de smaak wat op te voeren wel een extra scheutje adrenaline bij kan worden geserveerd. HCM "van de overkant van de rivier” heette de tegenstander. Ook de speelsters van deze club waren kennelijk in het complot opgenomen. Over en weer ontstonden de meest hachelijke situaties in de doelgebieden. Ik dankte de hemel op mijn blote knieën dat in onze achterhoede Hannah den Hartogh letterlijk en figuurlijk met kop en schouders boven iedereen uitstak. Zij werd in haar defensieve taak krachtig gesteund door een eminent kwartet gevormd door Chelsea van der Elst, Floor Laagland, Janne Lieuwes en Laureen Meijers. Tenslotte ontpopte zich keepster Eefje Rietman als een uiterst betrouwbare sluitpost. Gelet op deze coryfeeën was er alle reden om met een gerust hart de gebeurtenissen af te wachten. Niets bleek minder waar. Pas ver in het derde kwart van de wedstrijd zorgde Mirthe van Ruller voor een heerlijke opluchting door op behendige wijze de 0-1 in te tikken. De minuten die daarna volgden duurden eeuwen. Het verlossende eindsignaal klonk mij als trompetgeschal van een engelenkoor in de oren.

Het team van Heren 1 vond dat er qua spanning nog wel een schepje bovenop gedaan kon worden. Opnieuw kwam de tegenstander uit Arnhem-Zuid. Weliswaar zorgde Herald Obreen voor een 1-0 voorsprong, maar daarna vonden de mannen van HCM het de hoogste tijd om wraak te nemen voor de door hun dames geleden nederlaag. Botweg kwamen zij nog in het eerste kwart langszij, om vervolgens zelfs naar een 1-3 score uit te lopen. In het laatste kwart gaf Michiel Tromp het talrijke publiek toch weer hoop op een goede afloop door een strafcorner op magnifieke wijze te verzilveren. Helaas kende de wedstrijd geen vijfde kwart en dus moesten we ons tevreden stellen met een 2-3 nederlaag.

Was dit een dissonant in de afsluiting van het hockeyseizoen voor de winterstop? Integendeel. Na het laatste fluitsignaal barstte een feest los, dat sinds lange tijd zijn weerga niet kende. Het werd door de mannen van Arnhem H1 aangeboden aan alle trouwe fans, die hen de afgelopen wedstrijden zo hartstochtelijk hadden gesteund. En dat waren er velen. Zelfs het bijna voltallige team van Veterane B had zich na hun (uiteraard gewonnen) wedstrijd in en tegen Beuningen naar ons clubhuis gespoed. Daar werden zij door volksheld-zanger Jornie getrakteerd op tophits uit hun jeugdjaren. Zij genoten met volle teugen, ook van het rijkelijk vloeiende bier. Het werd echter een feest voor iedereen, voor elk wat wils. De stemming zat er reuze in. Dat wij ook zelf een zanger en acteur van formaat in huis hebben werd door het woest sterke optreden van Michiel Tromp bewezen. Zelfs een leeftijdgenoot van mij, die in uiterlijke trekken ook nog gelijkenis met mij vertoonde, werd er toe verleid de horplepiep te dansen. Een gênant gezicht. Zelden heb ik het zo betreurd, dat ik mijn protheses op tijd moest inleveren bij het bejaardenhuis. Maar de Arnhemsche Hockey Club is nog steeds springlevend. Met dit Arnhem Heren 1 kan je immers nooit verliezen. Dat is de rotsvaste overtuiging van

Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart