Algemeen 15 November
Leuker kunnen we het niet maken…… misschien bij een volgend lustrum
Het leuke aan het ouder worden is, dat je het verleden wat milder, vaak zelfs met een vleugje humor leert beoordelen.
Dat overheerlijke gevoel van vrijheid en niets te moeten heb ik iedere zondag weer als ik bij "mijn” Arnhemsche Hockey Club vertoef. Relaxed gezeten op een van onze uiterst comfortabele banken, kopje koffie er bij of naar gelang het tijdstip van de dag met een heerlijke "goudgele rakker” in de hand. Afgelopen zondag vormde daarop geen uitzondering. Integendeel.
Het aanschouwen van de soms clowneske capriolen van onze A-veteranen doet weldadig aan, omdat het moeten presteren duidelijk plaats heeft gemaakt voor onbevangen spelplezier. Zo kon Reinier Siderius, die de afgelopen weken geen stick in de hand had gehad, op magistrale wijze aantonen dat hij bol staat van puur hockeytalent. Tussen een wirwar van Wageningse opponenten door mikte hij de bal met een diagonaal backhandschot in het uiterste hoekje van de goal. Een kunstwerk van precisie! Natuurlijk mochten de Wageningers ook iets terugdoen. Juist toen zij dachten met een prachtige 1-1 score het veld te kunnen verlaten, diende Friso Hagen zich nog even aan. Want een wedstrijd duurt tot en met de laatste minuut. Op het moment, dat de keeper in glijvlucht op hem af kwam stormen hield Friso een fractie van een seconde in om vervolgens de bal hoog in het net te deponeren. Hij bood de doelman zelfs zijn excuses aan voor het feit, dat hij door de goden met een haast bovennatuurlijke techniek begenadigd is. Na zo’n schitterende 2-1 zege smaakt het bier extra lekker.
Wat de "engelen” van Dames 1 tegenwoordig in hun vrije tijd uitspoken in vergelijking met voorgaande jaren blijft voor mij een raadsel. Ieder weekend zijn ze tot in elke vezel gemotiveerd om een topprestatie te leveren. Geen gedoe, zoals in de voetballerij, met de punt naar voren of juist naar achteren. Niks daarvan, met volle inzet er op af en scoren maar. Dat blijken ze allemaal te kunnen en ook nog op bijzonder fraaie wijze. Lizemijn Evers gaf als eerste het goede voorbeeld door een strafcorner te verzilveren. Dat bleek Karo Sluis ook te kunnen, want zij nam de 2-0 voor haar rekening. Na de pauze richtte Demi Sahuleka alle ogen op zich door met een sierlijke backhand het net boven de PW-keepster snoeihard te teisteren. Vervolgens kwam Charlotte Klop op de gedachte dat zij nog niet in het hoofdstuk der goalgetters was voorgekomen. Dat was dus 4-0. Na maandenlange afwezigheid door blessureleed wilde Mirthe van Ruller toch ook even met nadruk aangeven, dat zij weer helemaal terug is van weggeweest. Hiep, hiep, hoera, juichte het enthousiaste publiek na haar schitterende 5-0. Het slotakkoord kwam van de stick van Charlotte Klop, waarmee het half dozijn aan doelpunten werd volgemaakt. Het zondagse pak voor de kroon op dit seizoen kan nog even in de kast blijven hangen, maar we kunnen ons wel alvast opmaken voor het vieren van het herfstkampioenschap van Dames 1 over veertien dagen.
De apotheose van de zondagse wedstrijdenserie wordt altijd gereserveerd voor het Hitchcock-optreden van Heren 1. Van mijn cardioloog heb ik toestemming gekregen om al weer driekwart van de wedstrijd van dichtbij te aanschouwen. Aanhoudende ijzingwekkende spanning leidt zelfs bij mij tot een zekere mate van gewenning. Deze keer moest een heuse streekderby uitgevochten worden, omdat het aan de andere kant van de IJssel domicilie houdende Westerduiven de tegenstander was. Onze mannen en trouwens ook hun sympathieke opponenten hebben niets aan het toeval overgelaten. De spanning was van de eerste tot de laatste minuut te snijden. Even gaf Tijmen de Bos enig soelaas door al vroeg in de wedstrijd een, zoals afgesproken, treffer van hoge kwaliteit in het vijandelijke doel te "jassen”. Maar toen stonden er nog dik 50 minuten op de teller. Gelukkig is het herentoilet bij de AHC heerlijk schoon en dus goed om er enige tijd nuttig door te brengen. Het eindsignaal van de wedstrijd heb ik van dichtbij mogen meemaken. Een overgelukkige oma van matchwinnaar Tijmen stortte zich in mijn armen om haar tranen tegen mijn stoere mannenborst de vrije loop te laten. Even sprong mijn jongenshart weer op. Zelfs de spelers van Westerduiven en hun coach stapten tevreden van het veld, omdat het van beide kanten een fantastische wedstrijd was geweest. Met name waren zij zeer te spreken over de uitstekende arbitrale leiding van Tjeerd Janssen en Floris Schrijvers.
De heerlijke zondag was nog lang niet ten einde. In een tjokvol clubhuis wilde iedereen de feestelijke afsluiting van het 21e lustrumjaar meemaken. En dus pakte de AHC weer uit zoals dat alleen bij de AHC kan. Het bier vloeide rijkelijk en ook de overheerlijke hapjes getuigden van goede smaak en kwaliteit. En passant werd aangetoond, dat er met de financiële steun van de "Vrienden van AHC” nu al 25 jaar lang heel veel leuke dingen voor de club gedaan kunnen worden. Ter plekke meldden zich velen aan om ook tot deze "Vrienden”-club te mogen behoren. Natuurlijk is een lustrum geen echt lustrum zonder de inmiddels haast traditionele loterij. Deze keer was het zelfs een kunst om zonder prijs huiswaarts te keren. Begrijpelijk dat het overgrote deel van de feestvierende AHC-ers daar niet in slaagde.
De conclusie moge daarom zijn: Bach is mooi, het bier is heerlijk, en… de sfeer bij de AHC is niet te overtreffen…
Dat is de rotsvaste overtuiging van, Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart