Wat is de overeenkomst tussen FC. Barcelona, Paris SG, Manchester City, PSV en het team van Arnhem Dames 1?

De wedstrijd van onze A-veteranen tegen hun "vrienden” uit Doetinchem kan prima als voorgerecht ter tafel gebracht worden. Dit dient dan wel met een heerlijke, het gehemelte strelende mousserende wijn geserveerd te worden. Korte verklaring. Een plaatselijke hovenier, belast met het onderhoud van onze hockeyvelden, heeft het dringende advies aan het bestuur uitgebracht om ons waterveld in beperkte mate te besproeien "om voortijdige slijtage te voorkomen”. Voorwaar een zeer originele gedachte, die evenwel niet dadelijk door spelers en toeschouwers begrepen en gewaardeerd werd. Zeker niet omdat de buitentemperatuur met gemak de 26 graden wist te overschrijden. Het gortdroge veld leverde wel de nodige kolderieke struikelmomenten op, die vaak in slapstickfilmpjes tot uitbundig schaterlachen en schuddebuiken aanleiding geven. De Doetinchemse opponenten, die normaliter hun capriolen op hun met zand ingestrooide velden vertonen, voelden zich in deze Saharawoestijn – vergeef mij de uitdrukking – als vissen in het water. Het scoreverloop leverde daar het overtuigende bewijs van. Wel nam Johan Blijdorp ten aanschouwe van zijn dol enthousiaste kindertjes nog op uiterst fraaie wijze de 1-0 voor zijn rekening en liet Tjeerd Jansen even zien hoe je uit een soepele heupdraai de vijandelijke doelplanken verwoestend hard kunt teisteren. Doch daarna toonden de tegenstanders even onomstotelijk aan waarom zij zich op deze steppenvlakte zo in hun element voelden. Met haast kinderlijk gemak produceerden zij ook twee doelpunten. Sterker nog, na de pauze namen zij zelfs brutaalweg een 2-3 voorsprong. De klassespelers van onze A-veteranen vonden dit evenwel te gortig worden, schraapten de schorre kelen en produceerden vervolgens via enkele strafcornervarianten drie beauties van doelpunten. Peter Geijtenbeek, Casper Klijn en Boy Visser waren de beulen, die dit vonnis over de Doetinchemse zandhazen voltrokken. Dat men de Achterhoekers nog een doelpuntje gunde was pure naastenliefde. Want met een 5-4 eindstand bleef de Arnhemsche zege mooi overeind en waren de drie punten binnen. Zelden heb ik 22 kerels zo snel richting bierkraan zien snellen om hun dorstige kelen te lessen. Zij vonden nog wel de tijd om de scheidsrechters, Patrick Liethof en Ivy Kolff, te loven en te prijzen voor de fantastische manier waarop zij, traditiegetrouw, deze wedstrijd in goede banen hadden weten te leiden.

De meiden van ons Dames 2-team zorgden in hun wedstrijd tegen het Nijmeegse Union voor een smakelijke amuse. Hun hockeyprestaties overstijgen dit seizoen met gemak de meest verrukkelijke culinaire hoogstandjes van koks uit een 3-sterrenrestaurant. Zij weten namelijk zulke wonderschone doelpunten te scoren, dat het water je uit de mond loopt. Denise Mulling nam meteen al aan het begin van de wedstrijd de eerste 2 doelpunten voor haar rekening. De één nog fraaier dan de ander. Aanvankelijk deden de Union-dames amechtige pogingen om zand in de Arnhemse doelpuntenmachine te strooien, maar dat was na een 2-2 stand onbegonnen werk. Immers nog voor de pauze tekende Sofie Damen bijzonder knap de 3-2 en 4-2 aan. Toen een Union-speelster in paniek een bal op de stick van Femke de Groot legde, wist die daar wel raad mee. Boem 5-2. Maus Eijsink beschikt over zo’n gave techniek, dat zij vanaf de kop van de cirkel op indrukwekkende wijze wist te scoren:6-2. Nadat ook aan Union een doelpuntje gegund was ging het doelpuntenfestijn onverminderd en vrolijk verder. Denise Mulling prikte er nog maar eens twee in het vijandelijke doel. En Maus Eijsink scoorde daarna haar tweede doelpunt van de dag. Anouk van Oeyen vond dat ze daarbij niet achter mocht blijven en zorgde uiteindelijk met een oogstrelende treffer voor een 10-3 monsterscore. Was het Union-team dan zo zwak? Zeker niet. Van ons dames 2-team straalt evenwel zoveel spelplezier af, dat zulke eclatante overwinningen daarvan een logisch gevolg zijn. Daarom is een apart woord van dank en hulde aan coach Berry Reijnen zeker op zijn plaats. 

En toen werd het hoofgerecht opgediend door ons sterrenteam van Dames 1. In de wedstrijd tegen de sympathieke tegenstandsters uit Dieren moest het felbegeerde kampioenschap behaald worden. Voorwaarde was wel, dat concurrent Westerduiven in het hoge Noorden bij HVA punten moest verspelen. Nog voor het beginsignaal had geklonken hadden de mini-spelertjes van de week, Mette en Tine van Rooij, al via een fraaie één-twee combinatie de bal achter de Dierense keepster gewerkt. Naast mij zat een moeder, die bloosde van pure trots. Dat was een hoopgevend begin, zodat het talrijke publiek er eens goed voor ging zitten. Het lente zonnetje scheen weldadig. Kortom alle ingrediënten waren aanwezig voor een heerlijk festijn. Vreugdekreten rolden dan ook van de tribune toen Charlotte Klop in de 20^e minuut een geruststellende 1-0 binnen knalde. Het leek de opmaat voor een heerlijk ontspannend middagje met heel veel doelpunten. Doch als bij toverslag veranderde vanaf dat moment het spelbeeld. De Dierense meiden vochten als leeuwinnen voor iedere bal. Je voelde gewoon aan, dat dit mis zou lopen. Het bleek een juist gevoel te zijn. De 1-1 stand verscheen na de pauze in braille op het scorebord, omdat de bediening van dit ingenieuze apparaat nog immer stagneert. De aanvalsgolven wisselden elkaar in hoog tempo af. Een ondragelijke spanning snoerde mijn keel dicht en natuurlijk joeg de adrenaline, als zo vaak, in hoog tempo door mijn aderen. Pas toen Karolina Sluis vlak voor het eindsignaal voor de bevrijdende 2-1 score zorgde zag ik aan de koppen van onze meiden, dat zij de spanning enkel zo hadden opgevoerd om er een prachtige enerverende pot van te maken en om mij te sarren. Het team van Westerduiven werkte ook goed mee door in Assen een 2-1 nederlaag te slikken. Toen kozen de champagnekurken knallend het luchtruim voor het vieren van een grandioos feest. Hulde aan het hele team en vooral ook aan coach Wilco Klop en de fantastische managers Joke Sahuleka en Karin Hendriks. Het is het kampioenschap van jullie allemaal! 

Een copieuze maaltijd verdient het om afgesloten te worden met een heerlijk nagerecht. Daarvoor zijn de verrichtingen van ons Veteranen C-team de zekerste garantie. Sinds 26 november hebben de mannen van captain Allard Hendriks geen nederlaag meer geleden. De trainingsactiviteiten van Paul Knoop werpen wekelijks hun vruchten af. Ook afgelopen zondag bleek het meer dan de moeite waard om de prestaties van deze mannen te volgen. Met Beuningen als tegenstander was succes niet bij voorbaat een zekerheid. Te meer niet omdat goalgetter Arthur ten Hagen door een zweepslag blessure niet in de Arnhemsche gelederen kon acteren. Gelukkig namen anderen zijn taak in stijl over. Paul Knoop liet zien dat hij behalve als trainer ook als speler van grote waarde is door keurig voor een 1-0 voorsprong te zorgen. Beuningen bleek niet bereid om zich zonder meer naar de slachtbank te laten leiden en zorgde nog voor de rust voor een gelijke stand. Onno Brantjes stelde de 2-1 zege veilig op schitterend aangeven van Jan-Jeroen van Meerveld. Zo’n illustere naam schept in hockeykringen altijd verplichtingen. Met alleen een gelijkspel tegen Dieren als onderbreking bleek dit al de zesde overwinning in successie te zijn.

Op de terugweg naar huis betrapte ik mij er op, dat ik luidkeels een lied van de Toppers in de auto zat te galmen. Terzelfdertijd besefte ik evenwel dat de echte toppers te vinden zijn bij onze eigen Arnhemsche Hockey Club. Dat is ieder geval de rotsvaste overtuiging van

Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart