Algemeen 3 Juni
Leuker kunnen we het niet maken…ook al is dit mosterd na de maaltijd
Het leuke van het leven is, dat naarmate de tijd verstrijkt het verleden steeds leuker lijkt. Deze quote vraagt om enige uitleg. De afgelopen week verbleef ik voor "zakelijke beslommeringen” in België. Dit is de term die mijn pensionado-leeftijdgenootjes gebruiken voor een korte vakantie. Gevolg hiervan was dat ik u geen deelgenoot kon maken van de grootse gebeurtenissen, die zich afgelopen zondag op ons paradijselijke sportpark Beekhuizen hebben afgespeeld. Het leek mij ook niet nodig. Maar nu ben ik ervan overtuigd, dat ik u er kond van moet doen, omdat deze gebeurtenissen weer groots, boeiend en meeslepend waren.
Wie wil immers niet op de hoogte gebracht worden van de wereldprestatie, die onze A-veteranen aan het talrijke en vooral deskundige publiek voorschotelden in hun titanenstrijd tegen hun altijd sympathieke, maar vooral ook op winst beluste Nijmeegse opponenten. Vooraf dient aangetekend te worden, dat de tand des tijds wel in zeer ernstige mate aan de ledematen van onze strijdmakkers heeft geknaagd. Slechts tien van hen bleken nog in staat te zijn het strijdtoneel te betreden. Gelukkig bleek Maarten Beentjes als B-veteraan over een zodanige conditie te beschikken, dat hij uitstekend als volwaardige oproepkracht kon fungeren. Daarmee werd het aantal Arnhem-spelers in ieder geval nog op 11 gebracht. De Nijmegenaren daarentegen betraden met 16 tot op het bot gemotiveerde strijders de arena. Edoch, het was al na 10 minuten, dat Peter Gijtenbeek met twee schitterende tip-inns aantoonde, dat kwaliteit meestal tot meer succes leidt dan kwantiteit. Door zich vervolgens met zijn allen rondom de betrouwbare sluitpost Joos van Unnik te posteren bewezen onze mannen ook over zeer veel sluwheid en de nodige intelligentie te beschikken. Hoewel de zich uit de sloffen rennende tegenstanders nog wel tot een 2-2 score wisten te komen was hun vreugde toch maar van korte duur. Want niemand van hen hield rekening met het gruwelijk knappe toneelstukje dat Friso Hagen opvoerde. Normaliter beweegt hij zich met de soepele tred van een bronstig edelhert over het groene kunstgrastapijt, nu sjokte hij voort als een amechtig postpaard. Dat werd de ondergang voor het Nijmegen-team. Totaal onverwachts degradeerde Friso in één vloeiende beweging de Nijmeegse keeper tot het niveau van de grabbelende doelman van Liverpool. De 3-2 overwinning van onze Arnhem veteranen werd zeer terecht besprenkeld met heel veel sprankelend goudgeel bier.
Wat onze meiden van Dames 2 de laatste tijd bezielt kan geen normaal mens achterhalen. Nog maar één seizoen geleden kwamen zij na iedere wedstrijd met bedrukte gezichten van het veld omdat voor de zoveelste keer een nederlaag was geleden. Maar nu glunderen zij van oor tot oor en lijkt het -lees goed: lijkt het- alsof zij dromen van kampioensaspiraties en reikhalzend uitzien naar promotie naar een hogere klasse. De ene zege volgt op de andere. Wekelijks voeren zij hun score tot astronomische hoogten op. Deze keer stonden er 11 doelpunten op het scorebord vermeld. Omdat ze allemaal van meer dan 14-karaats goudgehalte waren ben ik gemakkelijk in staat om alle producenten met naam en toenaam hier te vermelden: Charlotte van Hutten; Pauline van Wingerden; Henrike Jansen (invalster van meisjes A2) nam er 2 voor haar rekening; Denise Mulling zelfs 3; Eva Dortmans scoorde 2 maal rechtstreeks uit een strafcorner en maakte en passant ook nog even een velddoelpunt; Lynn Henssen tenslotte verzilverde uiterst koel een strafbal. Iedere ochtend meedoen aan de Max-geheugentest leidt ook tot een topprestatie.
Wanneer Dames 1 het veld betreedt word je onmiddellijk blij van zin en ga je er eens makkelijk voor zitten. Helemaal word je vrolijk, omdat de speelsters iedere keer weer vergezeld worden door twee "snoepies” van mini-spelertjes. Deze keer stalen Flora Derickx en Evelien Jack de show. Zij toonden ook meteen hun klasse door al voor aanvang van de wedstrijd fraai te scoren. Maar ook op andere wijze weet coach Wilco Klop het trouwe publiek altijd weer te verrassen. In de wedstrijd tegen het uit het hoge Noorden afkomstige HVA had hij uit de MB1 selectie Nathalie Budel, Floor Laagland en Roos Liet gerekruteerd. Het bleken alle drie schitterende groeibriljantjes te zijn, waarmee de toekomst van Arnhem wel gegarandeerd is. De vaste crew van het team genoot nog na van het onlangs behaalde kampioenschap, zodat de supporters heel lang moesten wachten op een doelpunt. Maar natuurlijk kwam dat er, omdat Mirthe de Ruiter alert reageerde op een ogenschijnlijk afgeslagen strafcorner.(1-0). Ook omdat het zonnetje heerlijk straalde bleef het genieten. Een pluim verdienen eveneens alle speelsters van de tegenpartij, omdat zij tot het einde toe dapper verzet boden.
Wat heb ik toch met de spelers van Veteranen-B. Kijkend naar hun wedstrijden let ik niet eens op de uitslag ervan. Bij hun optreden afgelopen zondag tegen Lochem leek het alsof Tsjaikovski speciale balletmuziek voor een opvoering had gecomponeerd, waarin Michael Fransz en Sjoerd Swart hun paso dobles uitvoerden in oogstrelende één-tweetjes. Bram Witsenburg en Harm-Jan Kuipers ontpopten zich als "danseurs nobles” zonder dat zij in hun bewegingen gehinderd werden door nauwsluitende balletpakjes. Zelfs de boerenklompendans van keeper Remco Bijlsma, die, omdat hij hem uitvoerde iets vertederends had, vormde geen dissonant in dit harmonieuze tableau. Bert Willems en Jan-Maarten Elias bleken geniale Zuid-Amerikaanse cha-cha-cha-dansers te zijn: één pasje vooruit, twee pasjes opzij, hup tegenstandertje voorbij. Floris Schrijvers echter verslikte zich in een slepende shuffle op het ritme van zwoele combomuziek. Maar hij was ook maar geleend van het veteranen A-team. Chris Liewes toonde in zijn ééntje in volle glorie de elegantie van een Beierse Lederhosen-danser tijdens het Oktoberfest. De wedstrijd tegen Lochem ging overigens, zo hoorde ik later, met 2-3 verloren. Een kniesoor die daar op let.
Na dit gracieuze intermezzo verscheen met klaroen- en trompetgeschal ons Heren1 team binnen de krijtlijnen om de strijd aan te binden tegen de studenten van Apeliotes. Dat deze wedstrijd niet werd gewonnen is niet van belang. Er werd met passie, enthousiasme en volle overtuiging gestreden. De gedrevenheid straalde er deze keer van af. Voor de toeschouwer was het een lust voor het oog. Als je als team zo hebt gestreden heb je altijd gewonnen. Dat is de rotsvaste overtuiging van
Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart