Leuker kunnen we het niet maken… want we hebben immers Arnhem H1
Terug
14 Juni

Leuker kunnen we het niet maken… want we hebben immers Arnhem H1

Nieuws afbeelding

Ongetwijfeld is het onverwachte in de sport één van de meest aantrekkelijke facetten ervan. Omdat velen mij hadden verzekerd dat het bekijken van een wedstrijd van ons Nederlands vrouwenvoetbalteam een bijzonder aanlokkelend tijdverdrijf is, had ik mij gisteravond heerlijk voor de beeldbuis geposteerd.
Biertje erbij, toastje ernaast, hup, spelen maar. Ik heb het 11 minuten volgehouden, toen had ik het wel bekeken en geconstateerd dat deze dames nauwelijks het gepruts van hun mannelijke collega’s overtroffen. "Opsporing verzocht” bleek heel wat spannender te zijn. Omdat ook ik mijn zwakke kanten heb, keerde ik heel veel later toch nog even terug naar mijn sportzender. Het was de 92e minuut van de wedstrijd en de stand was nog steeds 0-0. Ik had dus niets gemist. En toen opeens….. Lieke Mertens heet ze, weet ik nu. Ze keek recht in de camera en mijn huiskamer in. Met een gulle en zwoele lach, speciaal voor mij! Ter plekke maakte ik het heilige voornemen een volgende keer de hele wedstrijd te bekijken. Hoe treffend is het om nu een vergelijking te trekken met het team van Arnhem H1. Ter informatie een paar cijfers vooraf. Voor de winterstop boekten onze mannen 5 overwinningen, speelden zij 3 maal gelijk en leden zij 3 nederlagen. Netjes. Na de winterstop mochten we tot afgelopen zondag met grote vreugde slechts 2(lees: twee) overwinningen begroeten, maar plengden we bij 7(lees even goed: zeven) nederlagen bittere tranen. Enkel met eelt op je ziel kon je als supporter het gestuntel nog aanschouwen. Zonder een greintje vertrouwen nam het hondstrouwe publiek ook deze zondag weer plaats op de tribune. Spitsbergen heette de tegenstander. Uit Veenendaal of all places. We werden niet teleurgesteld in onze sombere vermoedens. Na 10 minuten stonden die van ons -ik kon op dat moment de woorden "onze mannen” niet over mijn lippen krijgen- al met 0-1 achter. Hoewel de zon weldadig scheen vanuit een wolkeloze blauwe hemel voelde ik de bui al hangen.Maar toen kwam de 22e minuut. Om opnieuw een weersuitdrukking te gebruiken… als een donderslag uit heldere hemel keerde de wedstrijd volledig om. Een flitsende combinatie over vier of vijf schijven werd op miraculeus fraaie wijze omgetoverd in een schitterend doelpunt van Tijmen de Bos(1-1). Zijn oma, die tot dan toe stilletjes en enigszins bedrukt naast mij op de tribune had gezeten, maakte als een tienermeisje een koket vreugdesprongetje. Nog voor de rust ‘jankte’ Michiel Tromp een strafcorner strak en hoog links in de touwen(2-1). Tranen van pure blijdschap biggelden bij moeder Roos in kwikzilverige stromen over haar wangen. Ook na de pauze ging het met volle kracht vooruit. De ‘watjes’ van de eerste tien minuten hadden een volledige metamorfose ondergaan en waren in mythologische helden veranderd. Een prachtige strafcornervariant verleidde een Veenendaalse tegenstander er toe om de bal met de voet uit het doel te schoppen. De toegekende strafbal werd koel en loepzuiver door Tijmen de Bos tot een 3-1 stand gepromoveerd. Het was het sein voor zijn oma om enthousiast voorop te gaan in de polonaise. En nog was de koek niet op, of beter gezegd: het feest niet ten einde. Freek Doude van Troostwijk, een goddelijke naam in hockeykringen, doorkliefde de volledige vijandelijke defensie als ware hij de kapitein van een machtig slagschip om uiteindelijk de bal zo snoeihard binnen te slaan, dat de keeper het projectiel enkel voorbij heeft horen komen. Na het laatste fluitsignaal bestormde het dolenthousiaste publiek het veld. De speelsters van Dames 1 zagen hun kans schoon en overlaadden de ‘godenzonen’ van Heren 1 volkomen terecht met warme kussen en liefdevolle omhelzingen. Tien weken zal ik vanwege buitenlandse beslommeringen dit spektakel moeten missen. Ik zie nu al uit naar het nieuwe seizoen. Want er is geen club in heel Nederland waar het onverwachte in de sport zo hoogtij viert. Dat is in ieder geval de rotsvaste overtuiging van Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart