Tijden geleden opperde mijn echtgenote om haar verjaardag vanwege het bereiken van een bijzondere mijlpaal precies op haar geboortedatum te vieren.

Nauwelijks hadden de gasten hun zitplaatsen ingenomen of het eerste appje meldde dat Charlotte Klop al na 3 minuten in de streekderby tegen Westerduiven op meesterlijke wijze de 1-0 had gescoord. Mijn hart sprong op. Om dit heugelijke feit te vieren goot ik een extra scheut cognac in het koffiekopje van mijn hoogbejaarde oom George, hetgeen bij hem altijd het grappige effect heeft dat zijn toch al amusante verhalen dan als een spraakwaterval over zijn lippen stromen, soms zelfs gelardeerd met enkele triviale grappen. Zover kwam het vooralsnog niet, want luttele seconden later bleek Westerduiven al weer op gelijke hoogte te staan (1-1). Uit pure nijd offreerde ik tante Wiesje een gebakje met zo’n harde onderkant en ook nog beladen met veel vruchten en een dot slagroom. Het effect is algemeen bekend. Juist op het moment dat je met je gebaksvorkje de bodem wilt doorklieven vliegt het hele spul op je goeie goedje. De volumineuze boezem van tante Wiesje bleek een goede landingsplaats te zijn.

Hoewel mijn humeur hierdoor al weer wat werd opgefleurd, werd mijn jubelstemming nog extra verhoogd door de app-berichtjes over de successen van ons Dames 2-team tegen Beuningen D2. Na een aanvankelijke 0-1 achterstand had Lisette de Graaf even het heft in handen genomen door de terechte gelijkmaker te scoren. Boukje ter Hoeven maakte vervolgens dankbaar gebruik van de onbedoeld helpende hand van de Beuningense keepster, waardoor fier een 2-1 voorsprong op het scorebord prijkte. Een schitterende combinatie tussen Lisette de Graaf en Eva Dortmans werd door Denise Mulling vakkundig gepromoveerd tot een geruststellende 3-1 stand. De meiden uit het Land van Maas en Waal deden er alles aan om een nederlaag te voorkomen. Zeker zes strafcorners waren echter niet aan hen besteed. Zelfs toen zij dachten te scoren toonde Maus Eijsink op de doellijn een onoverkomelijke sta- in- de- weg te zijn.

Reden voor mij om nu de flessen Mennetou Salon en de rosé te ontkurken en mijzelf een koel biertje te gunnen. Maar al bij de eerste slok kreeg ik het zo te kwaad, dat ik me verslikte en bijna het leven liet in een geweldige hoestbui. Daar stond het op mijn schermpje: 2-1 voor Dames 1… gescoord door niemand minder dan Ariadne van Rolde. Na zes maanden in het buitenland vertoefd te hebben was zij nu weer teruggekeerd naar huis, dus naar Beekhuizen. Mijn vreugde kende geen grenzen meer. Nog even ging ik door een hel van spanning, omdat de meiden van Westerduiven wel heel erg graag een doelpunt wilden scoren. Maar Floor Laagland (van ons meisjes A1) "tenniste” de bal van de doellijn en zorgde er daardoor voor dat de 3 punten voor ons behouden bleven.

Mijn gastheerschap steeg vanaf dat moment naar ongekende hoogten. Terwijl ik enkele kokette danspasjes van pure vreugde maakte, voorzag ik iedereen rijkelijk van exquise hapjes en heerlijke drankjes. Ik zorgde er voor dat ik mijzelf niet vergat. De stemming zat er goed in. Ik wist echter dat ik nog een lange weg had te gaan. Immers de wedstrijd van Arnhem H1 tegen aartsrivaal Oosterbeek moest nog beginnen. Net als bij de wedstrijd van ons eerste damesteam kwam er ook nu al na enkele minuten een berichtje van het front, dat Maurits Driessen via een schitterende aanval de 1-0 had binnengetikt. Ik besefte dat ik mij moest inhouden om mij niet weer door zo’n hoestbui naar de rand van mijn open groeve te laten slepen. Om de tijd door te komen oberde ik als een volleerd jongleur met schalen, glazen en flessen tussen mijn gasten door. Toen het bericht kwam dat al weer Maurits Driessen voor de 2-0 en zelfs voor de 3-0 had gezorgd, sneuvelde er een schaal met tonijnsalade Ik weet immers uit jarenlange ervaring dat bij een dergelijke riante voorsprong een volkomen misplaatste arrogantie in de gelederen van onze mannen kan sluipen. Toen Oosterbeek tot 3-1 terugkwam, was ik ervan overtuigd dat ik in mijn mening bevestigd werd. Het klamme zweet parelde van mijn voorhoofd, koude rillingen liepen over mijn rug. Terecht, want Oosterbeek sloop zelfs tot 3-2 naderbij. Nog geen seconde later kwam het bericht door dat het eindsignaal had geklonken. Dat werd ook het signaal voor een waar knalfestijn in en rond mijn woning. De champagneflessen waren niet aan te slepen. ’s Avonds bedankte mijn lieftallige echtgenote mij uitbundig. Zo’n spetterend verjaardagsfeest had ze nog nooit beleefd.

En toch… Zondag aanstaande spelen Arnhem D1 en Arnhem H1 weer een thuiswedstrijd. Die wedstrijden met eigen ogen te mogen aanschouwen, lijkt mij nu al een heerlijk vooruitzicht. Als ik u dan ook nog mag ontmoeten aan de zijlijn is het feest helemaal compleet. Dat is in ieder geval de rotsvaste overtuiging van

Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart