Leuker kunnen we het niet maken... want deze winter wordt hartverwarmend
Terug
31 Oktober

Leuker kunnen we het niet maken... want deze winter wordt hartverwarmend

Nieuws afbeelding

De drukke bezigheden, die heden ten dage vastgekleefd lijken te zijn aan het leven van de pensionado verhinderen mij om ook op zaterdags mijn paradijselijke oord Beekhuizen te bezoeken.
Afgelopen zaterdag evenwel lachte het geluk mij toe en was ik toch in de gelegenheid om -zij het kortstondig – op ons sportpark te vertoeven L’histoire se repète. Het was weer ouderwets. Een heerlijk nazomers herfstzonnetje maakte het tableau vivant extra vrolijk. Het krioelde van dolenthousiaste spelertjes en speelstertjes, die luidkeels van vreugde krijsten wanneer er een doelpunt gescoord werd. Nostalgische gedachten welden in mij op terugdenkend hoe vroeger verrukkelijke verslagjes in ons clubblad verschenen: "Ik heb alle doelpunten gemaakt, maar de andere kinderen waren ook goed. En toen kregen we allemaal limonade. Dat was ook lekker”. Hartverwarmend!

Dat was het de volgende dag niet onmiddellijk. Een striemende kou accentueerde nog eens extra, dat enige uren daarvoor de klok naar de wintertijd was verzet. Toch werd snel duidelijk dat u ongelijk hebt gekregen door de broeierige warmte van de echtelijke sponde te verkiezen boven de frisse herfstgeuren, die van ons schitterende kunstgrastapijt opstegen en een weldadige streling voor de neusvleugels waren. Immers, terwijl een dun, smetteloos wit ijslaagje het waterveld nog bedekte, stond fris, monter en opgeruimd het hele keurkorps van Veteranen D al te trappelen van ongeduld om met gedurfde acties en technische hoogstandjes te stoeien met bal en Edese tegenstanders. Door hun jeugdige en enthousiaste uitstraling vertonen onze mannen in positieve zin veel overeenkomsten met de spelertjes, die ik een dag tevoren aan het werk had gezien. Eenzelfde vreugde wanneer er gescoord wordt. Bovendien onderscheiden zij zich van echte veteranen door niet hinderlijk, luidkeels en ongevraagd aanwijzingen richting de scheidsrechters te ventileren. Kortom, het spelplezier druipt er van af. Dat Joris van Westerlaken, Patrick Son, Kasper van Schijndel(2x), Alberto Broer, Rolf Boink en Victor van der Elburg voor een magistrale zevenklapper zorgden, was van ondergeschikt belang (zeiden ze). Vermeldenswaard voor het nageslacht is zeker, dat Remco Bijlsma zijn doel schoon wist te houden. Kleine kanttekening daarbij is, dat de Ede-spelers ook geen één keer op zijn doel hebben geschoten. Neemt niet weg, dat zelfs de Edese opponenten ruiterlijk erkenden hun meerderen in onze mannen gevonden te hebben. Hartverwarmend!

Dat predicaat mag ook gehecht worden aan ieder optreden van ons Dames 2-team. Deze meiden wisten ook in hun strijd tegen Nijmegen D6 het talrijke publiek aan zich te binden. Spanning volop, want met de rust keek men nog tegen een griezelige 0-1 achterstand aan. Maar daarna werden de messen even geslepen. Denise Mulling zorgde op haar eigen wijze, dus schitterend voor de 1-1. Toen gebeurde iets, wat met hoofdletters in de geschiedenisboeken opgetekend moet worden. Lisette de Graaf passeerde enkele speelsters als waren het pionnen op een schaakbord. Vervolgens haalde ze verwoestend hard uit en "jankte” de bal hoog in de touwen. Twee Nijmeegse speelsters stortten door de verplaatsing van de luchtdruk ter aarde. Zelfs de scheidsrechters kregen een waas voor ogen en konden niet geloven wat ze zojuist aanschouwd hadden. Ze gingen overleggen of dit wel echt gebeurd was. Doodzonde, dat zo’n wonderschoon doelpunt maar voor één telt, moeten de overige teamgenoten gedacht hebben. Daarom stelden ze Denise Mulling in staat om met nog twee fraaie treffers de score naar 4-1 te tillen. De trouwe supporters uitten hun grote bewondering en dankbaarheid voor deze unieke prestatie met een klaterend applaus. Hartverwarmend!

Ook de meiden van Dames 1 hadden er zin in en waren in ieder geval van plan er voor het publiek een mooie pot van te maken. Al in de beginfase zorgde een prachtig fraaie voorhoede combinatie ervoor, dat Charlotte Klop de 1-0 voorsprong kon aantekenen. Maar daarna bleek, dat de Brabantse tegenstandsters uit Uden net een maatje te groot waren. Ergo: een 1-3 ruststand. Toch legden onze dames een aanstekelijk enthousiasme aan de dag. Hun inzet was – daar heb je het woord nogmaals – hartverwarmend. Zeker weten dat die punten er wel komen. Na de pauze slaagden de Udense meiden, ondanks verwoede pogingen daartoe, er niet in om de score uit te bouwen. Een uitstekende en hoopgevende prestatie van onze dames.

Het beste advies om het de komende wintermaanden warm te houden is met een zekere regelmaat de wedstrijden van ons Arnhem Heren 1 team te komen bezoeken. Naast koude rillingen breekt je vooral het klamme angstzweet uit. (Volgens kenners – en ik ben daar één van – is dit bij angst warm aanvoelend vocht). De wedstrijd van afgelopen zondag tegen het alom gevreesde Zutphen vormde hierop geen uitzondering. Al na luttele minuten mocht Arnhem voor een, door Joep Winters afgedwongen, strafcorner aanleggen. De variant was zo oogverblindend schoon, dat voor een talent als Tijmen de Bos het verzilveren ervan slechts een peulenschilletje was (1-0). Het publiek ging er dus eens gemakkelijk voor zitten. Terecht, want weer een korte wijle later zorgde dezelfde Joep, dat Arnhem een strafbal toebedeeld kreeg. Voor zo’n karwei treedt Tijmen de Bos als scherprechter op(2-0). Vervolgens wilde Joep zelf ook wel eens scoren. Daar waren de scheidsrechters het niet mee eens, dus geen 3-0. Wel oordeelden zij dat Zutphen een strafbal verdiende. Begrijpelijk dat onze mannen het daar niet mee eens waren. Maar de strafbal ging wel door (2-1). Om de spanning tot griezelige hoogten op te voeren mocht Zutphen even later nog een strafbal nemen. Ook voor hun scherpschutter bleek nu de spanning te hoog. Geen doelpunt. Daarna werd er van beide kanten gezwoegd, gezweet en gejaagd. Bij menige hartpatiënt bereikten de adrenalinegrafieken de hoogste AEX-noteringen. Naar mijn vaste overtuiging duurde de wedstrijd wel drie dagen. Er werd niet meer gescoord, dus werd er "door ons” gewonnen. Een fantastische, fraaie, meeslepende en heroïsche wedstrijd. Het beste bewijs daarvoor is wel, dat geen van de Arnhemspelers een gele kaart incasseerde.

Kortom: zenuwslopend, angstaanjagend, maar vooral hartverwarmend. Dat is de rotsvaste overtuiging van,

Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart