Leuker kunnen we het niet maken... want Sinterklaas kwam langs
Terug
Clubnieuws 29 November

Leuker kunnen we het niet maken... want Sinterklaas kwam langs

Nieuws afbeelding

Tot op de dag van vandaag behoort het jaarlijks terugkerende Sinterklaasfeest tot de hoogtepunten in mijn leven.
Als kind al werden mijn broertjes en ik, ondanks de schaarste tijdens de oorlogsjaren, rijkelijk voorzien van cadeautjes. Trots en blij zat ik na het vertrek van de Goedheiligman achter mijn tafeltje met daarop de uitgestalde presentjes. Op dat moment kwam mijn moeder altijd langs met het vriendelijke, maar gebiedende verzoek om één van de gekregen cadeautjes af te staan voor de arme kindjes. Een bloedhekel had ik aan die arme kindjes, want het kostte mij onbeschrijfelijk veel moeite om één van mijn cadeautjes voor hen te selecteren . Zo heb ik het eens gepresteerd om na veel wikken en wegen een klein dinkey-toy-achtig autootje met rubberbandjes uit mijn rijke voorraad voor hen uit te kiezen. De rubberbandjes had ik er uit pure nijd vanaf gesloopt. Toen mijn moeder de kamer weer betrad om de ‘ruimhartig afgestane’ geschenkjes voor de arme bloedjes van kinderen op te halen zag ze het door mij gedemonteerde autootje en sprak: "Dat vond je zeker wel het mooiste cadeautje dat je gekregen hebt. Houd dat dan maar” en ze griste een ander schitterend kleinood van mijn tafeltje. "Geven geeft meer plezier dan ontvangen”, gaf ze mij als levenswijsheid mee. Dat begreep ik toen nog niet.

De speelsters van ons Dames 1-team hadden mijn moralistische moeder afgelopen zondag beter begrepen. Zij kregen bezoek van het zielig onderaan de ranglijst bungelende Ares. De tongstrelend heerlijke smaak van het scoren was de zielige schaapkens uit Apeldoorn slechts vijfmaal ten deel gevallen in 9 wedstrijden. Ook tegen de klasse van onze Arnhem meiden bleken zij in aanvang niet opgewassen. Dat toonde de geniale Mirthe van Ruller in de eerste speelhelft aan door magistraal de 1-0 binnen te werken. Met maar liefst zeven strafcorners teisterden onze meiden de Ares achterhoede, waar het piepte en kraakte. Tot dat ene moment in de tweede helft, waarop onze defensie haar vrijgevigheid toonde als was het een Sinterklaasfeestje. Zelden heb ik arme bloedjes van kinderen zo gelukkig gezien. Met dat ene doelpunt zagen de Ares-meiden hun doelsaldo met 20% toegenomen. Tranen van vreugde biggelden over hun wangen. Het duurde even voordat onze speelsters beseften hoeveel blijdschap zij anderen hadden bezorgd. Ook ik moest even slikken, maar hoorde opeens heel ver op de achtergrond een vrouwenstem zeggen: "Geven geeft meer plezier dan ontvangen”. Toen ik naar de glunderende kopjes van de Apeldoornse tegenstandsters keek, begreep ik deze wijsheid volkomen.

Net als bij de dames leefden ook onze mannen helemaal in de Sinterklaassfeer wat goedhartigheid jegens de medemens betreft. In de eerste speelhelft lieten zij hun opponenten even alle hoeken van het veld zien, waardoor Joep Winters fraai voor een 1-0 stand zorgde na een even zo fraaie counter van Niels Lazeroms. Om het veldoverwicht nog duidelijker in cijfers uit te drukken boog Tijmen de Bos een subliem uitgevoerde strafcornervariant schitterend om in een terechte 2-0 voorsprong. De 3-0 hing in de lucht en was er ook gekomen als de scheidsrechter niet iets had gezien wat niemand had gezien. Dus dat feest ging niet door. Vanaf dat moment beseften onze mannen dat hun Ares opponenten qua successen al lange tijd onder de armoedegrens leven. De aan hen gegunde tegentreffer werd dan ook luidkeels bejubeld. Toen zijn ook nog vlak voor tijd de 2-2 binnen wurmden en deze stand over de eindstreep trokken, stegen Indianen vreugdekreten uit hun kelen op en was hun blijdschap te vergelijken met die van die uitbundig getatoeëerde Oranje voetballers, veertien dagen geleden. En weer hoorde ik op de achtergrond die wijze vrouwenstem.

Het fijne van het Sinterklaasfeest is dat er ook weer een einde aan komt, zodat er tijd en ruimte is voor andere heerlijkheden in het leven. De prestaties van onze veteranenteams staan daar garant voor.

Daar leverden de mannen van veteranen C niet aanstonds het onomstotelijk bewijs van. Lange tijd leek hun strijd tegen Ede C op de gezapigheid tijdens het verjaardagsfeestje van de 90 jarige opa, die net uit zijn middagdutje gewekt is. Toen men weer goed bij de les was had Ede inmiddels wel vier keer gescoord. Gelukkig bleek "opa” toch een frisse oude knar te zijn, getuige het knappe doelpunt dat Jean-Paul Degen in de slotminuten produceerde. Conclusie: als onze mannen op tijd wakker zijn, zijn ook zij tot grote prestaties in staat.

De matadoren van veteranen A tapten uit een heel ander vaatje tegen hun leeftijdgenoten uit Nijmegen. Dit treffen blinkt iedere keer weer uit in sportiviteit van de bovenste plank. Van zeer grote afstand al zijn van beide partijen hun enthousiaste strijdkreten te horen. Een niets vermoedende voorbijganger zou wellicht denken dat hij onbedoeld getuige is van een liquidatie van de Mocro-maffia, de echte kenner weet beter. Hier wordt op het scherpst van de snede gestreden. Deze keer ging het ook om de buitensporig hoge eer wie der beide combattanten tot "Herbstmeister” gekroond zou worden. Tjeerd Jansen had er heel veel zin in en scoorde dan ook snel. Het gedreven team van Nijmegen had daar echter een passend antwoord op en produceerde zelfs tot tweemaal toe fraaie treffers. Onze Melchior Schenk zou geen gek figuur slaan in een Middeleeuws riddergevecht. Met zijn gelijkmakende doelpunt trof hij de tegenstander recht in het hart. Het aanvankelijke Nijmeegse overwicht smolt hiermee weg als sneeuw voor de zon. Dat werd een unieke gelegenheid voor Alexander de Jonge Oudraat. In de meest letterlijke zin des woords gooide hij zijn volle gewicht in de strijd. Ik kan u verzekeren dat dit heel veel is. Het betekende tevens een 3-2 voorsprong en hevige paniek in de Nijmeegse gelederen. Die liep zelfs zo hoog op dat men uit pure frustratie de bal in het eigen doel "voetbalde”: 4-2. De "Herbstmeister”-bokaal verdween, keurig opgepoetst, in de Arnhemse prijzenkast. Het aansluitende feest duurde nog tot in de kleine nachtelijke uurtjes.

Ook de mannen van ons veteranen D-team koesteren stoute plannen en dromen van een kampioenschap op het einde van het seizoen. Voordien moeten er nog de nodige noten gekraakt worden. Daarmee werd afgelopen zondag al begonnen door het team van Apeldoorn D genadeloos achter hun zegekar te binden. Het bijzondere aan dit Arnhem team is ook, dat iedereen in staat is te scoren. Marc Corbeek, Kasper van Schijndel, Thomas van Benthem, Bastiaan Oudenaarden, Alexander Bloembergen en Victor van der Elburg vormden deze keer het meedogenloze vuurpeloton en zorgden voor een 6-0 eindstand. Ze liggen dus op schema.

Heerlijker nog dan zes weken vertoeven onder een stralend blauwe hemellucht op het goudgele strand aan de Côte d’Azur is het volgen van een wedstrijd van ons Dames 2-team, zelfs bij een vernikkelende waterkoude. Onze meiden zijn altijd vriendelijk, aardig en gastvrij jegens hun tegenstandsters. Afgelopen zondag mochten de dames van Apeliotes D5 dan ook een 0-1 voorsprong nemen. Ze waren er enige tijd erg blij mee. Maar toen kwam het spel echt op de wagen. Denise Mulling nam het voortouw door behendig een strafcorner te verzilveren. Met hoofdletters zullen we het tweede doelpunt in de geschiedenisboekjes terugvinden. Een oogverblindend fraaie combinatie tussen Maus Eijsink en Sophie Ehren werd uiteindelijk meer dan schitterend afgerond door Boukje ter Hoeven met een snoeihard schot hoog in de linker bovenhoek. Ook na de pauze bleef het genieten geblazen. Nu was het Sophi Ehren die alle aandacht opeiste door eerst de 3-1 aan te tekenen en vervolgens ook nog na een fraaie solo het scorebord met een 4-1 stand op te luisteren.

Een schitterende apotheose van de eerste seizoenshelft. Velen zoeken nu binnen de warmte op door te kiezen voor zaalhockey. Ik zoek de behagelijkheid van de Spaanse zon maar even op. Want pas begin maart gaat de tweede seizoenshelft weer van start. Toch hoop ik u bij de Nieuwjaarsreceptie te mogen ontmoeten. We kunnen elkaar toch geen drie maanden missen. Dat is in ieder geval de rotsvaste overtuiging van,

Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart