Leuker kunnen we het niet maken... al mijn wensen zijn vervuld
Terug
Clubnieuws 28 Augustus

Leuker kunnen we het niet maken... al mijn wensen zijn vervuld

Nieuws afbeelding

Tijdens mijn vakantie in "La douce France” verbleef ik ook dit jaar weer enige tijd in de buurt van het lieflijke plaatsje Valernes.
Het is een bergdorpje dat lijkt vastgeplakt tegen de rotswanden. De klim er naar toe is een van de A-categorie, maar je inspanningen om er te komen worden nadien rijkelijk beloond. Eigenlijk bestaat het dorpje maar uit een kroeg, een kerkje en de "mairie”, waar burgemeester Jean Paul hoort te zetelen. Dat is enkel grootspraak, want behalve overheidsdienaar is deze welgevormde burgervader ook nog slager, meubelmaker en smid. Al deze neringen leveren hem echter geen uitgebreide klandizie op, zodat hij meestentijds te vinden is op het schaduwrijke terrasje van de plaatselijke auberge, die bestierd wordt door de corpulente kroegbaas Philippe en -laat ik mij netjes uitdrukken- zijn door God, tijdens zijn zonnigste humeur, fraai geschapen dochter Caroline. De laatste persoon, die niet uit dit dorpje weg te denken valt, is pastoor Maurice, door mij uit beleefdheid voor zijn kerkelijke functie netjes aangesproken met monsieur le Curé. Omdat zijn werkzaamheden zich beperken tot een korte religieuze eredienst op zondagmorgen voor een zeer beperkt aantal wat oudere dametjes, heeft ook hij alle tijd om het terrasje met zijn aanwezigheid op te fleuren. Dat doet hij dan ook frequent en daarenboven is hij graag bereid Caroline om haar uiterlijke schoonheden te loven en te prijzen, wanneer zij met de wijnfles rondgaat. Om eveneens te delen in de gulheid van deze charmante en jeugdige herbergierster slaakt ook de burgemeester volgaarne bewonderende kreten richting Caroline, zodra zij de wijnfles ter hand neemt.

Ziehier het verrukkelijke gezelschap, dat ik jaarlijks mag ontmoeten en dat mij bij het weerzien altijd weer meer dan uitbundig begroet. De "baisers” (= kussen) waren ook deze keer niet van de lucht, waarbij de warme en hartstochtelijke van Caroline toch het meest door mij werden geapprecieerd. (Desondanks liet ik mij er niet toe verleiden om te zeggen: "Moi aussi, j’aime vous baiser”, want dat is frans wat je niet op school leert, maar ieder meisje wel doet blozen). Vraagt de fransman vervolgens hoe het met je gaat, antwoord dan met: "Impeccable”. Je wekt onmiddellijk de indruk, dat je vloeiend frans spreekt, waardoor je wordt beschouwd als één van hen. Mijn antwoord miste ook nu zijn uitwerking niet, want nog voordat wij een bestelling hadden kunnen plaatsen, kwam Caroline al met haar wijnfles aan. Daarna liet monsieur le Curé merken dat de zondagse collecte meer had opgebracht dan hij had ingeschat. De smaakvolle inhoud van de fles Menetou Salon werd door ieder bijzonder op prijs gesteld. Het werd dus een bijzonder genoeglijk weerzien.

Maar voordat het uit de hand zou lopen zonderde ik mij af, want, ondanks mijn vakantie, had ik toch nog enkele hockeyzaken met de Bond te regelen. Immers zowel het team van Arnhem veteranen B als het team van Arnhem dames 2 waren het afgelopen seizoen kampioen geworden, maar wilden onder geen beding promoveren naar een hogere klasse. Terwijl ik onder een stralende zon achter mijn laptop allerlei argumenten voor de competitieleiding zat te verzinnen om deze hoogst merkwaardige wensen van beide teams te verklaren, moet ik een ernstig en bezorgd gezicht hebben getrokken. Want opeens voelde ik een warme hand op mijn schouder. Hij bleek eigendom van monsieur le Curé te zijn. "Ik zie dat grote problemen je zorgen baren”, sprak hij vaderlijk. "Kom met mij mee, want ik weet er redding voor”. Ik stond op en liep achter de kerkelijke dienaar aan, hij enigszins onvast ter been. Samen gingen wij zijn kerkje binnen en hielden stil voor het heiligenbeeld van de Heilige Ursula. "Patronne pour les affaires désespérées” stond op het voetstuk te lezen. (Patrones voor hopeloze zaken). "Steek nu een kaars op”, spoorde hij mij aan. "Je zult zien dat je zorgen verdwijnen”. Ik volgde zijn goede raad op en nam mij voor de kosten van € 0,50 bij de penningmeester van onze club te declareren als het gewenste resultaat zou uitblijven.

U gelooft mij niet. Nog geen veertien dagen laten kreeg ik het volgende bericht toegestuurd namens de competitieleiding van de KNHB. "…. Bij wijze van zeer groteuitzondering gaan wij akkoord met uw verzoek” Onmiddellijk ben ik naar het kerkje terug gesneld om nog eens een groot aantal kaarsen te ontsteken (kosten € 3,50). Geknield voor het beeld van de heilige Ursula heb ik gebeden: "U kent mij intussen. Zorg ervoor dat de teams van Arnhem H1 en Arnhem D1 op dezelfde dag hun uit- en thuiswedstrijden mogen spelen”. Bekijk vooral het competitieprogramma en u zult zien dat ook deze bede is verhoord.

We zijn er dus helemaal klaar voor om het nieuwe seizoen vol enthousiasme in te gaan. Aanstaande zondag, als onderdeel van de kick-off dag, spelen onze sterren teams van Arnhem H1 en Arnhem D1 al thuiswedstrijden. Hoewel al mijn wensen reeds in vervulling zijn gegaan, houd ik er toch nog ééntje over. U weer te mogen ontmoeten aan de zijlijn, is de hartenwens van,

Wim Swart, wedstrijdsecretaris