Leuker kunnen we het niet maken, want we mogen nu echt weer!
Terug
13 September

Leuker kunnen we het niet maken, want we mogen nu echt weer!

Nieuws afbeelding

Onlangs was ik jarig. Enkele dagen voor deze heugelijke dag vroeg mijn echtgenote mij met welk verjaardagscadeau ze mij zou kunnen verrassen. Een terechte vraag omdat ik ieder jaar mijn hersenen suf pijnig, wat ik nog zou willen hebben. Ik heb alles al. Deze keer schoot mij echter een lang gekoesterde wens te binnen. Spontaan antwoordde ik: "Het allermooiste cadeau zou zijn dat ik binnenkort weer, zonder één gedachte aan vrees voor corona-ellende of wat dan ook, naar het hockeyveld kan gaan”.

"Dat gaan we dan regelen”, sprak zij kordaat. "Wanneer begint de hockeycompetitie? Zondag 11 september? Ik doe er ook nog een vleugje mooi weer bij. Strik eromheen en klaar is Kees”.

Mijn vrouw kan alles. Afgelopen zondag, bij stralend zonnig weer, ging mijn hartenwens in vervulling. Juichend zat ik achter het stuur en begaf ik mij in de vroege ochtenduren naar ons paradijselijke sportpark Beekhuizen. Onderweg had ik al het hele repertoire van ABBA, The Beatles en Rolling Stones – hedendaagse muziek is mij onbekend -, luidkeels meegezongen om de feestvreugde extra te verhogen. Van pure ontroering schoot mij een brok in de keel bij het betreden van ons sportpark. Daar waren ze weer allemaal. Oude bekenden en vrienden uit lang vervlogen tijden van voor het coronatijdperk. Stoere spelers en ranke speelsters van diverse teams. Ik viel met mijn neus in de boter, want op het wedstrijdprogramma prijkte de kraker tussen de speelsters van ons Dames 1-team en de immer zo gevreesde dames van Westerduiven. Ik installeerde mij dus behaaglijk in een zetel op de eretribune. Wat zich toen aan mijn blikveld voltrok grensde aan het ongelofelijke. Een zevental speelsters was via de transfermarkt binnengehaald of via de A-jeugd doorgeschoven. Zelfs een blind paard kon moeiteloos zien dat hier puur talent was ingekocht. Annemarijn de Grijs, Esmee Geerders, Julia Hendriks, Lotte Vriesendorp, Nadine Curré, Solange Huijskens en Jesse Jansen zijn de nieuwe pareltjes, die aan het kroonjuweel van Dames 1 zijn toegevoegd. Begrijpelijk dat zich een strijd van de hoogste kwaliteit voor mijn ogen afspeelde. Want ook de meiden van Westerduiven gaven prima partij. Tegen de klasse van Ilse Oostendorp en Floor Laagland waren zij evenwel niet bestand, want beiden scoorden op meesterlijke wijze en zorgden voor een ogenschijnlijk geruststellende 2-0 voorsprong. Dat bleek echter schijn te zijn, want sluw werd de 2-1 binnengetikt. Zelfs toen Floor Laagland de marge weer op twee doelpunten verschil had gebracht, sloop Westerduiven met een doelpuntje weer dichterbij. Dat in Solange Huijskens een supertalent schuilgaat is al vermeld. Zij toonde dit nog eens extra aan door op schitterende wijze voor de bevrijdende 4-2 eindstand te zorgen.

Hoe schitterend en verblijdend de prachtige zege van onze dames ook was, het bleek slechts de ouverture van een weergaloos welluidend concert te zijn. Want ook ons Heren 1-team moest de degens kruisen met die van Westerduiven. Het verleden heeft al menig keer bewezen, dat de strijd tussen beide teams een historische derby van de allerhoogste klasse is. Toegegeven, enigszins zenuwachtig nestelde ik mij dus weer in mijn zetel op de eretribune. En terecht, want luttele ogenblikken na het eerste fluitsignaal lag de bal al in het verkeerde netje. (0-1). Een doemscenario verscheen al op mijn netvlies. Doch als een feniks uit zijn as herrees ons mannenteam en steeg op tot onwaarschijnlijke hoogte. Eerst was het Tijn Laagland, die op meesterlijke wijze voor de gelijkmaker zorgde. Weldra volgde het tweede Arnhemse doelpunt, dat zo wonderschoon tot stand werd gebracht, dat ook de naam van de maker in volle schoonheid vermeld dient te worden: Robert Paul van Eck Duymaer van Twist, voor zijn vrienden Teun geheten. Het is het moment, waarop je denkt dat er nimmer een doelpunt van nog hogere klasse geproduceerd kan worden. En toch bleek dat te kunnen. De snoekduik van Matteo de Lugt, gevolgd door een oogverblindend fraaie tip-in was zo en zorgde ervoor, dat de tranen van ontroering en geluk als een waterval over mijn wangen stroomde. De 4-1, die dezelfde speler enige tijd later scoorde, zorgde ervoor dat mijn tranenvloed nog in hevigheid toenam. Ook na de pauze ging het doelpuntenfestival vrolijk voort. Maarten van Nijendaal vond dat hij ook in de annalen opgenomen moest worden en produceerde de 5-1 zoals alleen hij dat kan. Toen bleek dat er nog een kers aan de taart ontbrak. Uiteraard zorgde Michiel Tromp daarvoor door oorverdovend hard "zijn” strafcorner tegen de plank te ‘janken’. Deze 6-1 zege zorgt er wel voor, dat Arnhem H1 momenteel lijstaanvoerder van de competitiestand is. Met het volste vertrouwen gaan wij er nu al van uit dat dit ook na 22 wedstrijden het geval is. Dat is in ieder geval de rotsvaste overtuiging van:

 

Wim Swart, langgeleden wedstrijdsecretaris